”Süpürge”

 -Deli ayol bu Suzan…

 -Zavallı, aklını bir süpürge ile bozmuş…

 Her konuşulanı işitme süpürgem, ben kulaklarımı tıkamasaydım nasıl katlanırdım bunca yıl.

Başıma gelen delilikse memnunum akıllı olduk da ne oldu. İnsan sevdiği ile hemhal olunca güzelmiş her şey şimdi daha iyi anlıyorum. Ben seni seviyorum süpürgem.  Seni kavradığım zaman elime; nasıl başlıyorum temizliğe. Görenler odayı, merdiveni süpürdüm sanıyorlar. Sen olmasan nasıl kalkar acılarımın tozu. Sen benim fısıltımsın ne bilirler ki asıl zavallı onlar.

 Sende beni seviyorsun biliyorum. Sevgiler karşılık alınca güzelleşiyor.  Yoksa duvarın dibine atılıp terk edilmiştin. Seni kendime yoldaş seçtim ben, sende kavranan ele sıkı sıkıya tutundun!

Kendini anlamayan ne bilir!

”Hor görülen duygularımı, örselenen onurumu, incinen kalbimi ben iyileştirmezsem, kim iyileştirir? O adam zavallı, ne görmüş ki göstersin olmayanı nasıl versin kendinden. Yazık acıyorum ona da. Üstüne giydirilmiş kalıplar, taşıyamıyor belli. Hatta hiç yakışmıyor ama ne yapsın sen busun böyle de gidersin demişler. Bizler taşlaşmış yanlışların örnekleriyiz.”

Göğü yararcasına yağan şu yağmur çözer ve dağıtır mı bu taşları bilmem.  Her geçen gün        ağırlaşıyorken o taşın darbeleri .

Söyle şimdi süpürgem, ben açmışken içimi sana şimdi nasıl kapatayım. Küçük de olsa bir mutluluk ise seninle dertleşmek, tozu ve telaşı uzaklaştırmak nasıl delilik etmeyeyim.

 Hem kolay mı bir süpürgenin kuvveti ile iyileşmeye çalışmak…

‘ acıları sevgiyle sarılacak olanlara… ‘