Oysa…

Suretini gizliyordu kadın, besbelli utanmıştı, yaptığından…

Adam gerinerek ayrıldı yanından. Sanki az önce ters düz olmamıştı dünya, sanki inleyip kalkmamıştı toprak yerinden…

Ardına dahi bakmadan yürüyüp gitmişti. Yine utandı kadın bu kez ettiğine değil adamın bilmezliğine.. Eğilip avuçladı toprağı öptü öptü bıraktı.

Affet dedi. Birlikte incindik ama ben sana teşekkür ediyorum, affedersin sonuçta ikimizde toprağız…

Kirlenen toprağa uzanı verdi… belki dedi belki silinir izleri … dökülüverdi yaşlar gözünden… Toprak kadar asilken nasıl bu kadar kirliyim(z) …

Ben değer verenlerdenim… seni şimdi terk etmeyişim bu yüzden dedi uzanıp sarıldığı toprağa…

Adam çoktan köy yolunu yarılamışken, kadın içini toprağa dönerken. Toprak olan her şeyi sineye çekerken, bulutlar tanık olmuşken ve hüzünlenmişken çiçekler kadın hala gizliyordu suretini, oysa o kadar cesur o kadar onurluyken…